We vertrekken om 8 uur en vinden al snel een bar waar we kunnen ontbijten. Terwijl we eten komt er al een grote groep pelgrims voorbij en als we vertrekken lopen we in polonaise over de weg naar Finisterre (of Fisterra). We moeten veel en steil omhoog klimmen! Op een gegeven moment staat er een bord dat we 2 km lang 12 % moeten stijgen. En inderdaad, we blijven maar stijgen, er komt geen einde aan. Onderweg komen we de Nederlandse moeder met haar dochter weer tegen. Ze zitten halverwege een steil stuk op een bankje uit te hijgen. Dat doen wij dan ook maar op het volgende bankje . Niet dat H dat nodig heeft, die hijgt nooit, maar ik des te meer!
We spreken een Zwitser, die sinds zijn pensioen al diverse camino's gelopen heeft en nu, net als wij, naar Finisterre loopt. Wij komen hem nog een paar keer tegen, maar hij is doof en moet het gedeeltelijk van liplezen hebben, dus hij wordt snel moe van praten en loopt graag alleen. Wij hebben vorig jaar de bus genomen naar Muxia en zijn vandaar in 2 dagen naar Finisterre en naar het 0-punt bij de vuurtoren gelopen!
Bij de mooie, oude brug na O Obradoiro eten we de rest van onze lunch op. Grote groepen mensen zijn in bussen gestapt en afgevoerd en opeens is het heerlijk rustig op ons pad! Het laatste stukje valt me zwaar, maar een gesprekje met 2 jonge Portugese pelgrims met hun baby, fleurt me weer een beetje op!
We komen in een heel groot hostel terecht, waar we een kamer met gedeelde douche en toilet hebben. Er zijn maar 2 kamers bezet op onze gang en er zijn 2 douches en 2 toiletten, dus eigenlijk hebben we ons eigen sanitair! Er liggen schone lakens en handdoeken klaar, maar we moeten voor het eerst deze reis ons eigen bed opmaken. De Zwitser uit Bazel zien we ook weer. Hij slaapt in hetzelfde gebouw en we komen hem later in het stadje ook weer tegen.
Als we klaar zijn met alle huishoudelijke zaken, gaan we de stad verkennen en op zoek naar een supermarkt. We vinden na lang zoeken wel een supermarkt met behulp van google, maar geen gezellig terras. We doen wat boodschappen en H brengt die naar onze kamer. Later gaat H nog wijn en chips kopen, terwijl ik op een bank in een parkje dichtbij het hostel uitrust. We zitten nog lang in het park te genieten van de zon, spelende kinderen en de rest.
We gaan eten in het restaurant van Hotel Milan, waar we langs liepen op zoek naar ons hostel. Ze hebben een menu van 13,95 euro en dat is erg goed! Ik neem soep en H iets met schelpdiertjes, daarna vis met sla en toe een sinaasappel. Terwijl we eten zit schuin achter ons een gebruinde man, een soort domme ski-leraar, te flirten met een vrouwelijke pelgrim. De conversatie is nogal moeizaam, omdat hij alleen Duits spreekt en verstaat en zij geen woord Duits, maar wel Engels spreekt! Nogal grappig om stilletjes mee te luisteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten