woensdag 31 oktober 2012
Namen
Dag 29 / maandag 22 oktober
Na een prima ontbijt, lopen we eerst nog even naar de kerk met de Jacobsschelp in Sclayn, maar die is en blijft gesloten. Dat betekent géén tampon.
Dan maar weer de Ravel 1 op, langs de Maas, een prachtig pad langs het water. Er rijdt maar hoogst zelden een fietser en we zien ook niet veel wandelaars, al helemaal geen andere pelgrims.
We genieten van de prachtige herfstkleuren: geel, oranje, rood, groen en bruin in alle denkbare variaties.En dan nog die indrukwekkende rotswanden ertussen. Prachtig!
Soms is er aan de overkant wat stoffige industrie, maar dan kijken we de andere kant op.
Ondanks de vele sluizen, varen er nog behoorlijk grote schepen op de Maas.
We zoeken een restaurantje en zien aan de overkant van van een drukke weg een paar tafeltjes en stoeltjes staan. Als we proberen de weg over te steken, zien we opeens voor het grote venster -of de etalage- een wel erg ontbloot madammeke staan! De tafel en stoelen zijn blijkbaar bedoeld als buiten-wachtkamer voor hitsige automobilisten. Nou ja, dan maar langs de oever van de Maas picknicken. Onze was, die nog niet droog is hangen we over een hek in de zon.
We zoeken steeds naar bankjes, maar die zijn niet te vinden buiten de bebouwde kom. Zodra we echter bij de eerste huizen van Namen komen, staan daar zoveel bankjes langs de Maas, dat er hele wijken en/of schoolklassen kunnen zitten.
Over de brug in het oude stadsdeel van Namen, kunnen we eindelijk een kop koffie krijgen en onze waterflessen vullen.
Via de schelpenroute door de stad proberen we de st. Jacobskerk te vinden en met de hulp van een paar inwoners van Namen lukt dat uiteindelijk ook.
De kerk zelf is weer dicht, maar achter de kerk, bij de administratie van de st. Jacobschool, krijgen we een prachtig stempel met schelp.
We lopen langs de Maas naar het Casino, waar Lysan, als beloofd Annie Fernandé opbelt. Het duurt een hele tijd voor dat ze er is en dan lopen we nog een flink eind samen met haar naar haar propvolle flatje. Daar toont ze ons onze kamer met een : kijk twee bedden, want er liggen twee matrassen op! Dat het bed ook nog tegen de muur staat, zodat de achterste over de voorste heen moet klimmen om naar het toilet te kunnen en dat het raam niet open kan vanwege de drukke weg, nemen we maar voor lief.
Om warm te eten, moeten we terug naar het oude centrum van Namen. We eten buiten, zo warm is het nog, en genieten van een ongevraagd en ongeweigerd soepje, dat ons bij de menukaart wordt aangeboden. Daarna delen we een paar mèze, eten lams- of rundvlees met sla, drinken koffie en krijgen bij de rekening nog een likeurtje van het huis.
Om 10 uur zijn we weer op ons adres. We douchen, doen een handwasje en proberen ons tweepersoonsbed met twee smalle matrassen uit. Het raam zetten we eerst even open, maar het moet wel dicht vanwege de herrie. We slapen behoorlijk onrustig.
Na een prima ontbijt, lopen we eerst nog even naar de kerk met de Jacobsschelp in Sclayn, maar die is en blijft gesloten. Dat betekent géén tampon.
Dan maar weer de Ravel 1 op, langs de Maas, een prachtig pad langs het water. Er rijdt maar hoogst zelden een fietser en we zien ook niet veel wandelaars, al helemaal geen andere pelgrims.
We genieten van de prachtige herfstkleuren: geel, oranje, rood, groen en bruin in alle denkbare variaties.En dan nog die indrukwekkende rotswanden ertussen. Prachtig!
Soms is er aan de overkant wat stoffige industrie, maar dan kijken we de andere kant op.
Ondanks de vele sluizen, varen er nog behoorlijk grote schepen op de Maas.
We zoeken een restaurantje en zien aan de overkant van van een drukke weg een paar tafeltjes en stoeltjes staan. Als we proberen de weg over te steken, zien we opeens voor het grote venster -of de etalage- een wel erg ontbloot madammeke staan! De tafel en stoelen zijn blijkbaar bedoeld als buiten-wachtkamer voor hitsige automobilisten. Nou ja, dan maar langs de oever van de Maas picknicken. Onze was, die nog niet droog is hangen we over een hek in de zon.
We zoeken steeds naar bankjes, maar die zijn niet te vinden buiten de bebouwde kom. Zodra we echter bij de eerste huizen van Namen komen, staan daar zoveel bankjes langs de Maas, dat er hele wijken en/of schoolklassen kunnen zitten.
Over de brug in het oude stadsdeel van Namen, kunnen we eindelijk een kop koffie krijgen en onze waterflessen vullen.
Via de schelpenroute door de stad proberen we de st. Jacobskerk te vinden en met de hulp van een paar inwoners van Namen lukt dat uiteindelijk ook.
De kerk zelf is weer dicht, maar achter de kerk, bij de administratie van de st. Jacobschool, krijgen we een prachtig stempel met schelp.
We lopen langs de Maas naar het Casino, waar Lysan, als beloofd Annie Fernandé opbelt. Het duurt een hele tijd voor dat ze er is en dan lopen we nog een flink eind samen met haar naar haar propvolle flatje. Daar toont ze ons onze kamer met een : kijk twee bedden, want er liggen twee matrassen op! Dat het bed ook nog tegen de muur staat, zodat de achterste over de voorste heen moet klimmen om naar het toilet te kunnen en dat het raam niet open kan vanwege de drukke weg, nemen we maar voor lief.
Om warm te eten, moeten we terug naar het oude centrum van Namen. We eten buiten, zo warm is het nog, en genieten van een ongevraagd en ongeweigerd soepje, dat ons bij de menukaart wordt aangeboden. Daarna delen we een paar mèze, eten lams- of rundvlees met sla, drinken koffie en krijgen bij de rekening nog een likeurtje van het huis.
Om 10 uur zijn we weer op ons adres. We douchen, doen een handwasje en proberen ons tweepersoonsbed met twee smalle matrassen uit. Het raam zetten we eerst even open, maar het moet wel dicht vanwege de herrie. We slapen behoorlijk onrustig.
Naar Sclayn
Zo / 21 oktober.
Het adres in Ahin is zeker aan te bevelen: een prachtig huis met grote slaapkamers, aardige mensen en een heerlijk ontbijt voor 30 euro pp.
We nemen afscheid en stappen een mistige wereld in, waar de mooie herfstkleuren gelukkig nog wel te onderscheiden zijn. We genieten eerst nog even van de tuinen van de boerderij en het kasteel. Wat een mooie omgeving!
We lopen de hele dag over de ravel 1, de fiets/wandelroute langs de Maas. Langzaam trekt de mist op en wordt het warmer. Het pad loopt ver genoeg van de autoweg om geen last van het verkeer te hebben en hoewel er veel industrie aan de overkant van de Maas is, hoef je dat ook niet echt te zien. We genieten van de rotsachtige heuvels met felgekleurde herfstbossen. De kleuren lijken hier intenser dan in Nederland, bovendien staan de bomen tegen de hellingen van de heuvels, zodat je meer kleur in één oogopslag ziet. Bij de picknick probeert Sylvia haar nieuwe lichtgewicht krukje uit -met 450 gram, toch nog redelijk zwaar!- en zit Lysan op haar matje op een grote steen. Best comfortabel!
In Andenne zoeken we een restaurant en vinden alleen een soort Burger King, maar goed de toiletten zijn schoon en ze hebben er lekker softijs, dus we lopen tevreden verder. Sclayn is toch nog iets verder weg dan Lysan dacht, maar daar denken we al gauw ons overnachtings-adres te hebben gevonden: een huis genaamd l'Ecluse. Omdat op ons kloppen en bellen niet wordt gereageerd, gaan we op tuinstoelen voor het huis zitten. De buren komen naar buiten en vertellen dat het chambres d'hôtes-adres een paar huizen verder is. En ja hoor, na een telefoontje van Lysan, komt onze gastvrouw Mieke naar buiten en heet ons welkom. Dit huis heet dus ook l'Ecluse (de sluis), maar dat staat er niet op. We blijken een hele zolderverdieping tot onze beschikking te hebben met douche en toilet en elk een eigen bed. Ook dit is weer een goed adres en er is ruimte voor nog meer mensen. De prijs is weer 30,- euro pp met ontbijt.
Er wordt een tafel voor ons gereserveerd in het enige restaurant van Sclayn, waar we prima eten krijgen: Forel met amandelen,aardappelgratin en gemengde groenten met wijn en water. Op zulke warme wandeldagen, moet je oppassen dat je niet te weinig drinkt! Met je rugzak op is zo'n 22 graden celcius al goed voor het verlies van een heleboel -transpiratie- vocht. We lopen, in het donker nog even het dorp rond. Op de kerk zit het teken van Jacobus: de schelp. Op de terugweg steken we over op een zebrapad. In de verste verten geen auto te zien. Plotseling komt er met een enorme snelheid een auto aan racen. Hij remt zo hard en plotseling dat de hele omgeving later naar verbrande rubber ruikt, maar kan met geen mogelijkheid meer stoppen en giert vlák voor ons langs. Sylvia kan nog net een stap achteruit doen en Lysan blijft versteend staan. Op één centimeter nauwkeurig hebben we het overleefd. We hebben een héél sterke beschermengel gehad. Voor we gaan slapen drinken we een grote beker thee om bij te komen en ons te ontspannen!
We lopen de hele dag over de ravel 1, de fiets/wandelroute langs de Maas. Langzaam trekt de mist op en wordt het warmer. Het pad loopt ver genoeg van de autoweg om geen last van het verkeer te hebben en hoewel er veel industrie aan de overkant van de Maas is, hoef je dat ook niet echt te zien. We genieten van de rotsachtige heuvels met felgekleurde herfstbossen. De kleuren lijken hier intenser dan in Nederland, bovendien staan de bomen tegen de hellingen van de heuvels, zodat je meer kleur in één oogopslag ziet. Bij de picknick probeert Sylvia haar nieuwe lichtgewicht krukje uit -met 450 gram, toch nog redelijk zwaar!- en zit Lysan op haar matje op een grote steen. Best comfortabel!
In Andenne zoeken we een restaurant en vinden alleen een soort Burger King, maar goed de toiletten zijn schoon en ze hebben er lekker softijs, dus we lopen tevreden verder. Sclayn is toch nog iets verder weg dan Lysan dacht, maar daar denken we al gauw ons overnachtings-adres te hebben gevonden: een huis genaamd l'Ecluse. Omdat op ons kloppen en bellen niet wordt gereageerd, gaan we op tuinstoelen voor het huis zitten. De buren komen naar buiten en vertellen dat het chambres d'hôtes-adres een paar huizen verder is. En ja hoor, na een telefoontje van Lysan, komt onze gastvrouw Mieke naar buiten en heet ons welkom. Dit huis heet dus ook l'Ecluse (de sluis), maar dat staat er niet op. We blijken een hele zolderverdieping tot onze beschikking te hebben met douche en toilet en elk een eigen bed. Ook dit is weer een goed adres en er is ruimte voor nog meer mensen. De prijs is weer 30,- euro pp met ontbijt.
Er wordt een tafel voor ons gereserveerd in het enige restaurant van Sclayn, waar we prima eten krijgen: Forel met amandelen,aardappelgratin en gemengde groenten met wijn en water. Op zulke warme wandeldagen, moet je oppassen dat je niet te weinig drinkt! Met je rugzak op is zo'n 22 graden celcius al goed voor het verlies van een heleboel -transpiratie- vocht. We lopen, in het donker nog even het dorp rond. Op de kerk zit het teken van Jacobus: de schelp. Op de terugweg steken we over op een zebrapad. In de verste verten geen auto te zien. Plotseling komt er met een enorme snelheid een auto aan racen. Hij remt zo hard en plotseling dat de hele omgeving later naar verbrande rubber ruikt, maar kan met geen mogelijkheid meer stoppen en giert vlák voor ons langs. Sylvia kan nog net een stap achteruit doen en Lysan blijft versteend staan. Op één centimeter nauwkeurig hebben we het overleefd. We hebben een héél sterke beschermengel gehad. Voor we gaan slapen drinken we een grote beker thee om bij te komen en ons te ontspannen!
maandag 29 oktober 2012
Van Huy naar Ahin
Dag 27 / zaterdag 20 oktober 2012.
Onze reis naar Huy (Belgie)is er een vol voetangels en klemmen. In Weert moeten we de trein uit en worden we naar Sittard vervoerd met een bus. Daardoor zijn we bijna een uur langer onderweg.
In Maastricht moeten we een kaartje kopen naar Huy,ongeveer 10 km voorbij Luik. Bij een grensoverschrijdende reis heeft Lysan met haar Railplus-kaartje,recht op 2,50 euro korting. Ze gaat naar en loket om dat te regelen en blijkt dan 0,80 cent méér kwijt te zijn dan Sylvia, die haar 'gewone' kaartje bij de automaat heeft gekocht. Bij navraag wijst de lokettiste koel op een bordje, waar met kleine letters staat dat treinkaartjes die grens overschrijdend zijn 3,50 euro extra kosten aan het lokket. Dus 60-plussers, gooi je railpluskaartjes maar gauw weg,want dat kost je alleen maar extra geld.
Als we in Huy aankomen, lopen we eerst de grote kerk binnen,waar een monnik de vloer aan het dweilen is. Hij brengt ons naar een nis met het beeld van Jacobus en zet enthousiast een stempel (tampon) in ons pelgrimspaspoort. We lopen door de smalle, gezellige straatjes van Huy,drinken een glaasje witte wijn op het plein en kopen elk een maaltijdsalade. We weten niet of er in de buurt van ons overnachtings-adres wel een restaurantje te vinden is.
Om 5 uur gaan we op weg langs de Maas, naar het dorpje Ahin, waar we overnachten in de Ferme du Chateau d' Ahin. We komen bij een kasteelachtige boerderij terecht. Het is gebouwd in een vierkant, om een binnenplein heen en staat naast een echt kasteel. We krijgen een prachtige kamer met twee bedden en een wastafel, de badkamer en het toilet zijn op de gang, maar we zijn de enige gasten, dus geen probleem.
Als we ons hebben opgefrist, gaan we de tuin in waar we op een bankje met uitzicht op de mooie herfstbossen en in de verte de Maas, onze salades opeten. Het is nog warm en we zitten buiten tot het vrijwel helemaal donker is. Het wordt dan toch wel koud,dus gaan we in de grote eetkeuken nog koffie en theedrinken.
Onze reis naar Huy (Belgie)is er een vol voetangels en klemmen. In Weert moeten we de trein uit en worden we naar Sittard vervoerd met een bus. Daardoor zijn we bijna een uur langer onderweg.
In Maastricht moeten we een kaartje kopen naar Huy,ongeveer 10 km voorbij Luik. Bij een grensoverschrijdende reis heeft Lysan met haar Railplus-kaartje,recht op 2,50 euro korting. Ze gaat naar en loket om dat te regelen en blijkt dan 0,80 cent méér kwijt te zijn dan Sylvia, die haar 'gewone' kaartje bij de automaat heeft gekocht. Bij navraag wijst de lokettiste koel op een bordje, waar met kleine letters staat dat treinkaartjes die grens overschrijdend zijn 3,50 euro extra kosten aan het lokket. Dus 60-plussers, gooi je railpluskaartjes maar gauw weg,want dat kost je alleen maar extra geld.
Als we in Huy aankomen, lopen we eerst de grote kerk binnen,waar een monnik de vloer aan het dweilen is. Hij brengt ons naar een nis met het beeld van Jacobus en zet enthousiast een stempel (tampon) in ons pelgrimspaspoort. We lopen door de smalle, gezellige straatjes van Huy,drinken een glaasje witte wijn op het plein en kopen elk een maaltijdsalade. We weten niet of er in de buurt van ons overnachtings-adres wel een restaurantje te vinden is.
Om 5 uur gaan we op weg langs de Maas, naar het dorpje Ahin, waar we overnachten in de Ferme du Chateau d' Ahin. We komen bij een kasteelachtige boerderij terecht. Het is gebouwd in een vierkant, om een binnenplein heen en staat naast een echt kasteel. We krijgen een prachtige kamer met twee bedden en een wastafel, de badkamer en het toilet zijn op de gang, maar we zijn de enige gasten, dus geen probleem.
Als we ons hebben opgefrist, gaan we de tuin in waar we op een bankje met uitzicht op de mooie herfstbossen en in de verte de Maas, onze salades opeten. Het is nog warm en we zitten buiten tot het vrijwel helemaal donker is. Het wordt dan toch wel koud,dus gaan we in de grote eetkeuken nog koffie en theedrinken.
maandag 1 oktober 2012
Vliegen over Santiago
Twaalf dagen naar Lissabon geweest met Hylke. Zowel heen, als terug vlogen we over Santiago.
Gaf een heel apart gevoel. Ik vroeg me af of ik het wel ooit zou bereiken op de manier waarop Sylvia en ik het doen: steeds maar een klein stukje en dan weer terug naar huis en ook: hoe zou God er naar kijken. Ik bedoel: die hele Santiago-hype.Die duizenden mensen die op pelgrimstocht gaan. Het gedoe rond de stempels en de compostella. Het heel vroege opstaan om nog maar een slaapplek te vinden. De omwegen via lange afstandspaden. De blaren, de stinkvoeten, het gesnurk en het geklauter op stapelbedden van drie hoog.Maar ook: dan kom je thuis, kun je dan je draai nog vinden. Je hebt je doel bereikt en wat nu? De volgende pelgrimstocht? Of ben je daar inmiddels te oud voor en blijf je altijd heimwee houden?
Ik had het boek: Op weg naar het einde, van Marco van Kats bij me, een echte aanrader. Ik las het in één ruk uit.
Enfin, over ruim twee weken hopen we weer een weekje te gaan lopen, als het niet te hard regent in de Ardennen. Ik heb er, ondanks mijn overpeinzingen, erg veel zin in.
Abonneren op:
Posts (Atom)