maandag 5 november 2012
zondag 4 november 2012
Terug naar Nederland
Zaterdag 27 oktober.
Het was vannacht erg koud. We sliepen er wat onrustig door, ondanks de extra dekens. Als we buiten komen blijkt het te hebben gevroren. Om kwart over 8 staan we klappertandend bij de bushalte te wachten.We hebben niet goed gekeken, het is zaterdag, de bus gaat pas om half 10. We gaan nog even het stadje in en drinken een kop koffie. Daarna gaan we met bussen en treinen naar Nederland terug.
We hopen in het voorjaar weer verder te gaan.
Het was vannacht erg koud. We sliepen er wat onrustig door, ondanks de extra dekens. Als we buiten komen blijkt het te hebben gevroren. Om kwart over 8 staan we klappertandend bij de bushalte te wachten.We hebben niet goed gekeken, het is zaterdag, de bus gaat pas om half 10. We gaan nog even het stadje in en drinken een kop koffie. Daarna gaan we met bussen en treinen naar Nederland terug.
We hopen in het voorjaar weer verder te gaan.
Givet, Frankrijk!
Dag 33 / vrijdag 26 oktober
Na het ontbijt, nemen we afscheid en gaan op stap. We nemen de bus naar Hastiere, waar we gisteren onze wandeling beëindigd hebben. Bij de bakker drinken we koffie en kopen brood. We gaan ook nog even naar het toilet. Daarna bekijken we het mooie oude kerkje langs de Maas. De oudste overblijfselen van de kerk zijn pré- romaans, van rond 900 NC. Jammer genoeg heeft de kerk veel te leiden gehad van het water van de Maas. Het is er erg koud en de verf bladdert op diverse plaatsen af. Ook zien we op verschillende plekken lekkages. Héél jammer, want het is één van de mooiste kerken die we tot nu toe zijn tegengekomen. Ik heb de eerste hoofdstukken van het evangelie naar Johannes bij me om s'avonds uit te lezen en op de boog van de kerk staat zowel de eerste zin uit Genesis in het latijn tussen de mooie oude fresco's, als de eerste zin uit het Johannes Evangelie. Mooi om die twee beginregels, op zo'n manier met elkaar verbonden te zien.
We lopen links langs de rivier tot aan de sluis, waar het pad naar de overkant gaat. Het pad is zó modderig, dat het afgelopen nacht wel flink moet hebben geregend. Ook nú miezert het. Bij de sluis staat een koude wind en we zijn voor het eerst blij met onze jassen.
We lopen verder over de Ravel richting Givet.
Aan een hek hangen rijpe trossen druiven. We plukken elk een trosje, maar stoppen dat direct weer weg, want vanaf een balkon twee huizen verder worden we begroet en naar binnen geroepen door een oudere,slecht lopende vrouw. 'Pelgrims naar Santiago? Trek in koffie?' Dat onze schoenen nogal modderig zijn, maakt haar niet uit. De kamer is lekker warm en de koffie smaakt prima. Ze haalt een prachtig fotoboek tevoorschijn, met foto's van mooie dorpjes en steden langs de route naar Santiago. Zij verteld over haar operaties, gezin en over haar ouders, die in de tweede wereldoorlog met haar vanuit Zuid-Frankrijk naar -net over de grens - België in zijn gevlucht en wij vertellen in ons beste Frans, over onze weg in etappes naar Santiago.
Na het tweede kopje koffie gaan we verder en ontdekken al snel dat, door de kou en de koffie, onze blaas er weer om vraagt geleegd te worden. Lysan ziet een M van Mac Donalds tegen de zijkant van een huis en denkt dat ze daar wel even een patatje kunnen eten en naar het toilet gaan. Sylvia is zo slim om te bedenken, dat dit soort bordjes gemaakt zijn voor automobilisten en niet voor wandelaars. Dan maar weer de bosjes in! Gelukkig, want 7 km verder, voorbij het centrum van Givet, staat op een bord dat het nog 3min rijden is tot aan de Mac Donalds.
Het laatste stuk naar Givet is saai en lelijk en in Givet zelf lopen we om, zodat we de stad vanuit het zuiden binnenkomen, i.p.v.. vanuit het noorden.
We zijn van plan om vanavond terug te reizen naar Luik en daar in het hostel te overnachten, maar we willen eerst even wat warms eten -door het regenachtige weer hebben we niet geluncht- maar dat valt nog niet mee om 4 uur s'middags. Als we eindelijk ergens binnen zitten is er maar één maaltijd voorhanden: lasagne uit de magnetron en dat lijkt ons niet erg lekker. Dan maar een potje thee om warm te worden.
Lysan vraagt -voor het geval dát- of hier ergens ook Chambres d'Hôtes zijn. De dame achter de bar staat direct met de telefoon in haar hand: Ik heb hier een telefoonnummer van iemand, die een slaapplaats voor pelgrims heeft. Even later stapt er een oudere man binnen, die ons en onze rugzakken keurt en zegt een slaapplaats voor ons te hebben. Hoeveel het kost? Een donativo (een gift)! Hij geeft het adres en gaat vast vooruit. Later blijkt hij alvast de verwarming en de boiler aangezet te hebben. Het is een compleet huisje met alles erop en eraan: een prima douche, toilet, keukentje met koelkast,kookplaat en magnetron en verder alles wat je bij het koken en eten nodig hebt, twee bedden (en nog een paar extra matrassen),extra dekens,enz.
Het is het pelgrimshuisje van Monseigneur Oger, waar ik, in verslagen van andere pelgrims over gelezen had, dat het gesloten was, dus ik zou zijn nummer niet gebeld hebben! Zo zie je maar weer, hoe er voor je gezorgd wordt, onderweg!
Er zijn geen lakens en handdoeken, maar we hebben onze slaapzakken, handdoeken en de rest bij ons, dus dat is geen probleem. We maken een soepje klaar uit onze noodvoorraad, en maken onze bedden in orde.
Om ongeveer 7 uur gaan we het stadje in om ergens warm te gaan eten. Omdat we de lunch hebben overgeslagen, moet vooral Lysan nodig eten, want haar suikerspiegel is bijna tot 0 gedaald. We vinden een gezellig restaurant, waar we een heerlijk driegangenmenu krijgen voor 13.50euro p.p. Als we naar ons huisje lopen, valt ons op dat er erg veel verslaafden en/of psychiatrische patiënten langs de weg vlakbij ons adres lopen. De poort naar de binnenhof waar ons huisje staat kan niet op slot, er moet aan de binnenkant een grote steen tegen aan worden gelegd. De deur van ons huisje kan gelukkig wel écht dicht. s'Ochtends blijkt de poort van buitenaf open te zijn gemaakt, want de dikke steen ligt een heel eind van de deur af, maar er is niemand te bekennen.
Na het ontbijt, nemen we afscheid en gaan op stap. We nemen de bus naar Hastiere, waar we gisteren onze wandeling beëindigd hebben. Bij de bakker drinken we koffie en kopen brood. We gaan ook nog even naar het toilet. Daarna bekijken we het mooie oude kerkje langs de Maas. De oudste overblijfselen van de kerk zijn pré- romaans, van rond 900 NC. Jammer genoeg heeft de kerk veel te leiden gehad van het water van de Maas. Het is er erg koud en de verf bladdert op diverse plaatsen af. Ook zien we op verschillende plekken lekkages. Héél jammer, want het is één van de mooiste kerken die we tot nu toe zijn tegengekomen. Ik heb de eerste hoofdstukken van het evangelie naar Johannes bij me om s'avonds uit te lezen en op de boog van de kerk staat zowel de eerste zin uit Genesis in het latijn tussen de mooie oude fresco's, als de eerste zin uit het Johannes Evangelie. Mooi om die twee beginregels, op zo'n manier met elkaar verbonden te zien.
We lopen links langs de rivier tot aan de sluis, waar het pad naar de overkant gaat. Het pad is zó modderig, dat het afgelopen nacht wel flink moet hebben geregend. Ook nú miezert het. Bij de sluis staat een koude wind en we zijn voor het eerst blij met onze jassen.
We lopen verder over de Ravel richting Givet.
Aan een hek hangen rijpe trossen druiven. We plukken elk een trosje, maar stoppen dat direct weer weg, want vanaf een balkon twee huizen verder worden we begroet en naar binnen geroepen door een oudere,slecht lopende vrouw. 'Pelgrims naar Santiago? Trek in koffie?' Dat onze schoenen nogal modderig zijn, maakt haar niet uit. De kamer is lekker warm en de koffie smaakt prima. Ze haalt een prachtig fotoboek tevoorschijn, met foto's van mooie dorpjes en steden langs de route naar Santiago. Zij verteld over haar operaties, gezin en over haar ouders, die in de tweede wereldoorlog met haar vanuit Zuid-Frankrijk naar -net over de grens - België in zijn gevlucht en wij vertellen in ons beste Frans, over onze weg in etappes naar Santiago.
Na het tweede kopje koffie gaan we verder en ontdekken al snel dat, door de kou en de koffie, onze blaas er weer om vraagt geleegd te worden. Lysan ziet een M van Mac Donalds tegen de zijkant van een huis en denkt dat ze daar wel even een patatje kunnen eten en naar het toilet gaan. Sylvia is zo slim om te bedenken, dat dit soort bordjes gemaakt zijn voor automobilisten en niet voor wandelaars. Dan maar weer de bosjes in! Gelukkig, want 7 km verder, voorbij het centrum van Givet, staat op een bord dat het nog 3min rijden is tot aan de Mac Donalds.
Het laatste stuk naar Givet is saai en lelijk en in Givet zelf lopen we om, zodat we de stad vanuit het zuiden binnenkomen, i.p.v.. vanuit het noorden.
We zijn van plan om vanavond terug te reizen naar Luik en daar in het hostel te overnachten, maar we willen eerst even wat warms eten -door het regenachtige weer hebben we niet geluncht- maar dat valt nog niet mee om 4 uur s'middags. Als we eindelijk ergens binnen zitten is er maar één maaltijd voorhanden: lasagne uit de magnetron en dat lijkt ons niet erg lekker. Dan maar een potje thee om warm te worden.
Lysan vraagt -voor het geval dát- of hier ergens ook Chambres d'Hôtes zijn. De dame achter de bar staat direct met de telefoon in haar hand: Ik heb hier een telefoonnummer van iemand, die een slaapplaats voor pelgrims heeft. Even later stapt er een oudere man binnen, die ons en onze rugzakken keurt en zegt een slaapplaats voor ons te hebben. Hoeveel het kost? Een donativo (een gift)! Hij geeft het adres en gaat vast vooruit. Later blijkt hij alvast de verwarming en de boiler aangezet te hebben. Het is een compleet huisje met alles erop en eraan: een prima douche, toilet, keukentje met koelkast,kookplaat en magnetron en verder alles wat je bij het koken en eten nodig hebt, twee bedden (en nog een paar extra matrassen),extra dekens,enz.
Het is het pelgrimshuisje van Monseigneur Oger, waar ik, in verslagen van andere pelgrims over gelezen had, dat het gesloten was, dus ik zou zijn nummer niet gebeld hebben! Zo zie je maar weer, hoe er voor je gezorgd wordt, onderweg!
Er zijn geen lakens en handdoeken, maar we hebben onze slaapzakken, handdoeken en de rest bij ons, dus dat is geen probleem. We maken een soepje klaar uit onze noodvoorraad, en maken onze bedden in orde.
Om ongeveer 7 uur gaan we het stadje in om ergens warm te gaan eten. Omdat we de lunch hebben overgeslagen, moet vooral Lysan nodig eten, want haar suikerspiegel is bijna tot 0 gedaald. We vinden een gezellig restaurant, waar we een heerlijk driegangenmenu krijgen voor 13.50euro p.p. Als we naar ons huisje lopen, valt ons op dat er erg veel verslaafden en/of psychiatrische patiënten langs de weg vlakbij ons adres lopen. De poort naar de binnenhof waar ons huisje staat kan niet op slot, er moet aan de binnenkant een grote steen tegen aan worden gelegd. De deur van ons huisje kan gelukkig wel écht dicht. s'Ochtends blijkt de poort van buitenaf open te zijn gemaakt, want de dikke steen ligt een heel eind van de deur af, maar er is niemand te bekennen.
vrijdag 2 november 2012
Naar Hastiere
Dag 32 / donderdag 25 oktober
We genieten van ons lekkere ontbijt en gaan daarna, via een grote supermarkt, voor onze lunch, aan de wandeling van vandaag beginnen.
Onze zware spullen en de noodvoorraad hebben we in ons B&B gelaten, zodat we deze dag niet zwaar beladen zijn. De zon komt pas laat op de dag te voorschijn en het is een stuk frisser, maar het is droog en zo zonder zware rugzak loopt het lekker. We zien allerlei mooie huizen ,een oude priorij bij Anseremme, sporen van dassen in de modder, roofvogels, een zwerm groenlingen en twee kastelen aan de overkant van de Maas.
Waar we -vooral Lysan- ons ongerust over maken , is de door pelgrims veel beschreven rots ten zuiden van Anseremme, waar we bij laag water onderdoor zouden moeten kruipen en bij hoog water overheen zouden moeten klimmen. In dat laatste geval zou je zo'n 200 meter bijna recht omhoog moeten klauteren en daarna weer even ver naar beneden. Afgezien van het feit dat we iets te oud zijn om zulke capriolen uit te halen, willen onze knieën hier niet meer aan meewerken.
Als we bij de rots aankomen blijkt er geen enkel probleem te zijn! Het water is laag genoeg om langs en -half- onder de rots door te lopen (dus niet kruipen!), er is een mooi stenen pad aangelegd. We lopen opgelucht verder over glibberige paadjes en door modderige weilanden vol dromerige, herkauwende koeien.
Het is nog een heel eind naar Hastiere en er steekt een koude wind op, maar onze dag kan niet meer stuk.
Over de brug in Hastiere nemen de bus terug naar Dinant, waar we tegen 19u aankomen. We frissen ons op en gaan op het zoek naar iets eetbaars.Dit keer wordt het pizza met daarbij een glas witte wijn. Terug op onze kamer maken we koffie met spa-blauw (zie gisteren) en na nog wat gelezen en geschreven te hebben, gaan we douchen en naar bed.
We genieten van ons lekkere ontbijt en gaan daarna, via een grote supermarkt, voor onze lunch, aan de wandeling van vandaag beginnen.
Onze zware spullen en de noodvoorraad hebben we in ons B&B gelaten, zodat we deze dag niet zwaar beladen zijn. De zon komt pas laat op de dag te voorschijn en het is een stuk frisser, maar het is droog en zo zonder zware rugzak loopt het lekker. We zien allerlei mooie huizen ,een oude priorij bij Anseremme, sporen van dassen in de modder, roofvogels, een zwerm groenlingen en twee kastelen aan de overkant van de Maas.
Waar we -vooral Lysan- ons ongerust over maken , is de door pelgrims veel beschreven rots ten zuiden van Anseremme, waar we bij laag water onderdoor zouden moeten kruipen en bij hoog water overheen zouden moeten klimmen. In dat laatste geval zou je zo'n 200 meter bijna recht omhoog moeten klauteren en daarna weer even ver naar beneden. Afgezien van het feit dat we iets te oud zijn om zulke capriolen uit te halen, willen onze knieën hier niet meer aan meewerken.
Als we bij de rots aankomen blijkt er geen enkel probleem te zijn! Het water is laag genoeg om langs en -half- onder de rots door te lopen (dus niet kruipen!), er is een mooi stenen pad aangelegd. We lopen opgelucht verder over glibberige paadjes en door modderige weilanden vol dromerige, herkauwende koeien.
Het is nog een heel eind naar Hastiere en er steekt een koude wind op, maar onze dag kan niet meer stuk.
Over de brug in Hastiere nemen de bus terug naar Dinant, waar we tegen 19u aankomen. We frissen ons op en gaan op het zoek naar iets eetbaars.Dit keer wordt het pizza met daarbij een glas witte wijn. Terug op onze kamer maken we koffie met spa-blauw (zie gisteren) en na nog wat gelezen en geschreven te hebben, gaan we douchen en naar bed.
donderdag 1 november 2012
Naar Dinant
Dag 31`/ woensdag 24 oktober
Lysan heeft de wekker (lees: mobieltje) op 20.15u gezet i.p.v.. op 08.15u, maar gelukkig is Sylvia ruim op tijd wakker. Het brood is nog ouder en er is nog minder beleg, maar de koffie en het sinaasappelsap zijn goed, dus we nemen welgemoed afscheid en stappen in de bus naar Annevoie.
We nemen een kaartje naar Les Jardins de Annevoie. In Profondville moeten we weer overstappen en je raadt het al: we hebben dezelfde chauffeur als gisteren. Dit keer is hij nuchter en zelfs redelijk vriendelijk. Hij vertelt, dat de bus beneden in Annevoie stopt en dat er voorlopig ook geen andere bus bij de tuinen stopt. Waarschijnlijk zijn de tuinen deze tijd van het jaar gesloten.
We lopen weer verder langs het water van de Maas. Het is overal prachtig en we genieten enorm. We drinken koffie bij een restaurantje tegen de rotsen aan en nemen bij gebrek aan gebak, vers stokbrood met twee soorten worst. We kijken ondertussen naar een jong poesje, dat vallende blaadjes besluipt en bespringt en naar een roofvogel die hoog boven ons wordt lastiggevallen door kraaien en die af weet te schudden. Het is weer zonnig en warm, zo'n 20 graden, dus ideaal om te wandelen. In Anhee zoeken we naar de supermarkt, die op reclameborden wordt aangekondigt, maar die is inmiddels opgeheven. Bij het postkantoortje hebben ze wat, heel dure, kruidenierswaren. We kopen er kip-currysalade en bij de bakker stokbrood en nuttigen dat op een bankje met -alweer- mooi uitzicht. Als we verder lopen zien we hagedisjes op de muur langs het fiets/wandelpad.
Om ongeveer 16.00u lopen we Dinant in en gaan naar de VVV om te vragen waar onze Chambre d'hôte is. We logeren namelijk twee nachten in 'Au fil de l'eau'. We zijn er al voorbij, maar er staat dan ook niets op het huis of op de deur. We krijgen een flinke kamer met douche en toilet en uitzicht over de Maas naar de Citadel van Dinant. We kunnen koffie en thee -en soep- maken op onze kamer en hebben elk een eigen bed.
Een heel verschil met de afgelopen twee nachten. We doen een wasje, frissen ons op en gaan Dinant verkennen. We kijken naar de mooie oude huizen, ontdekken een prachtig plein tegen de rots aan en zien overal vleermuisjes. We eten bij een Thais-Vietnamees restaurant: Sylvia geroosterde eend met dunne pannekoekjes en Lysan calamaris met groenten in een saus. Daarbij rijst, jasmijnthee en - niet lekkere- saké, die ook nog eens koud wordt opgediend. Nou ja, het is niet duur en verder wel oké.
Om half negen staan we alweer buiten en lopen nog even door het stadje. Overal staan saxofoons en er is een beeld van een man op een bankje voor zijn woonhuis, waar de naam Adolf Sax bij staat. Thuis proberen we nog een kop thee te drinken, maar het water is zo vies, dat de thee niet te drinken is.Morgen een grote fles water kopen, voor de thee en voor onderweg. Dan maar onze noodvoorraad whisky aanbreken, het zijn maar een paar slokjes, maar het helpt om in te slapen.
Lysan heeft het gevoel dat er een scheve kuil in haar bed zit. Ze ligt een beetje vreemd, maar valt toch direct in slaap. Midden in de nacht draait ze zich om en schrikt wakker van een harde knal. Het bed ligt daarna nog vreemder, met een kleine kuil linksboven en een grote kuil rechtsonder. Daarna kan Lysan urenlang haar draai niet meer vinden. s'Morgens blijkt dat de latten van de bedbodem links en rechts naar beneden hangen en dat is gemakkelijk te verhelpen.
Lysan heeft de wekker (lees: mobieltje) op 20.15u gezet i.p.v.. op 08.15u, maar gelukkig is Sylvia ruim op tijd wakker. Het brood is nog ouder en er is nog minder beleg, maar de koffie en het sinaasappelsap zijn goed, dus we nemen welgemoed afscheid en stappen in de bus naar Annevoie.
We nemen een kaartje naar Les Jardins de Annevoie. In Profondville moeten we weer overstappen en je raadt het al: we hebben dezelfde chauffeur als gisteren. Dit keer is hij nuchter en zelfs redelijk vriendelijk. Hij vertelt, dat de bus beneden in Annevoie stopt en dat er voorlopig ook geen andere bus bij de tuinen stopt. Waarschijnlijk zijn de tuinen deze tijd van het jaar gesloten.
We lopen weer verder langs het water van de Maas. Het is overal prachtig en we genieten enorm. We drinken koffie bij een restaurantje tegen de rotsen aan en nemen bij gebrek aan gebak, vers stokbrood met twee soorten worst. We kijken ondertussen naar een jong poesje, dat vallende blaadjes besluipt en bespringt en naar een roofvogel die hoog boven ons wordt lastiggevallen door kraaien en die af weet te schudden. Het is weer zonnig en warm, zo'n 20 graden, dus ideaal om te wandelen. In Anhee zoeken we naar de supermarkt, die op reclameborden wordt aangekondigt, maar die is inmiddels opgeheven. Bij het postkantoortje hebben ze wat, heel dure, kruidenierswaren. We kopen er kip-currysalade en bij de bakker stokbrood en nuttigen dat op een bankje met -alweer- mooi uitzicht. Als we verder lopen zien we hagedisjes op de muur langs het fiets/wandelpad.
Om ongeveer 16.00u lopen we Dinant in en gaan naar de VVV om te vragen waar onze Chambre d'hôte is. We logeren namelijk twee nachten in 'Au fil de l'eau'. We zijn er al voorbij, maar er staat dan ook niets op het huis of op de deur. We krijgen een flinke kamer met douche en toilet en uitzicht over de Maas naar de Citadel van Dinant. We kunnen koffie en thee -en soep- maken op onze kamer en hebben elk een eigen bed.
Een heel verschil met de afgelopen twee nachten. We doen een wasje, frissen ons op en gaan Dinant verkennen. We kijken naar de mooie oude huizen, ontdekken een prachtig plein tegen de rots aan en zien overal vleermuisjes. We eten bij een Thais-Vietnamees restaurant: Sylvia geroosterde eend met dunne pannekoekjes en Lysan calamaris met groenten in een saus. Daarbij rijst, jasmijnthee en - niet lekkere- saké, die ook nog eens koud wordt opgediend. Nou ja, het is niet duur en verder wel oké.
Om half negen staan we alweer buiten en lopen nog even door het stadje. Overal staan saxofoons en er is een beeld van een man op een bankje voor zijn woonhuis, waar de naam Adolf Sax bij staat. Thuis proberen we nog een kop thee te drinken, maar het water is zo vies, dat de thee niet te drinken is.Morgen een grote fles water kopen, voor de thee en voor onderweg. Dan maar onze noodvoorraad whisky aanbreken, het zijn maar een paar slokjes, maar het helpt om in te slapen.
Lysan heeft het gevoel dat er een scheve kuil in haar bed zit. Ze ligt een beetje vreemd, maar valt toch direct in slaap. Midden in de nacht draait ze zich om en schrikt wakker van een harde knal. Het bed ligt daarna nog vreemder, met een kleine kuil linksboven en een grote kuil rechtsonder. Daarna kan Lysan urenlang haar draai niet meer vinden. s'Morgens blijkt dat de latten van de bedbodem links en rechts naar beneden hangen en dat is gemakkelijk te verhelpen.
Annevoie
Dag 30 / dinsdag 23 oktober.
Na een zeer eenvoudig, doch voedzaam ontbijt- met oud bruinbrood- gaan we welgemoed op pad. Het is een beetje heiig, maar al gauw komt de zon erbij en lopen we weer te genieten. Een deel van onze bagage hebben we achtergelaten op ons logeeradres, zodat we vandaag 'licht' lopen. We lopen weer over de Ravel, het vroegere jaagpad langs de Maas, een prachtig pad!
Onbegrijpelijk dat de meeste pelgrims het lange-afstands-pad dwars door de Ardennen nemen: op-neer, op-neer en dan ook nog links-rechts-troelala! Dat deden pelgrims vroeger toch ook niet? Die namen de kortste route van hun huis naar Jerusalem, Rome of Santiago. Ze gingen heus niet voor de lol een paar flinke heuvels beklimmen of rotsen op klauteren als het niet nodig was.
Langs een rivier lopen heeft zo-ie-zo voordelen, je kunt bijvoorbeeld niet verdwalen, je komt meer dorpen en stadjes tegen en dus ook meer winkels en restaurants en niet te vergeten: bankjes.
Er is zoveel langs de rivier om van te genieten: huizen met prachtige tuinen, ganzen, zwanen en futen, zo nu en dan een binnenvaartschip, sluizen, bruggen en kastelen en niet te vergeten de prachtig begroeide heuvels en de rotsen waar soms bergbeklimmers op aan het oefenen zijn. De zon schijnt, het is zo'n 20 graden en er groeit en bloeit nog van alles.
In Profondville gaan we aan een tafel op een terras bij een restaurant zitten, om wat te drinken en een klein hapje te eten. Een strenge dame vraagt ons of we wel écht een maaltijd nemen anders mogen we daar niet zitten. We vragen de kaart en gaan intussen vast naar het toilet en dat is maar goed ook. De weinige goedkope gerechten die op de kaart staan zijn zgn. op en de rest is belachelijk duur. Sorry, dan maar niets!
In het mooie kerkje van Profondville staat Taizé-muziek aan. Zo rustgevend en mooi!
Hmm, ik zou ook wel via Taizé naar Santiago willen. Een beetje om, maar het wordt wel vaker gedaan, dus wie weet?
In de supermarkt en bij de bakker sprokkelen we onze lunch bij elkaar. Iets goedkoper dan op het terrasje en minstens zo lekker!
Om een uur of 4, in Annevoie-Rouillon, zoekt Lysan de bushalte, voor de bus terug naar Namen. Er blijkt om 5 uur een bus te gaan , dus we zorgen dat we op tijd bij de halte staan. Om 5 uur komt er inderdaad een bus, maar die is buiten gebruik -hors service- en er komt pas 20 min later een bus naar Profondville, die hier volgens de bordjes niet hoort te stoppen. De chauffeur zegt dat het 3.40 euro kost naar Namen. Lysan betaalt met een briefje van 5, waarop hij zegt geen wisselgeld te hebben. Sylvia betaald haar kaartje met kleingeld, maar hij beweerd nog steeds Lysan niet terug te kunnen betalen. Waarop Sylvia, in het engels: nu wel, want ik heb met kleingeld betaald. Dit wordt door Lysan nog eens in haar beste schoolfrans herhaald, waarop hij 1,60 voor haar neersmijt en tegen Sylvia zegt dat zij nog niet heeft betaald. Als Lysan zegt dat we alles betaald hebben, schreeuwt hij keihard: no, no, no en scheurt weg. Er zit nog één andere passagier in de bus, maar die stapt uit bij de volgende halte en daarna leeft hij zich helemaal uit.
Gelukkig komen we heelhuids in Profondville aan, waar we overstappen op de bus naar Namen. Op ons logeeradres blijkt Annie onze kamer gerestyled te hebben in onze afwezigheid. We zeggen maar niets en gaan naar de Chinees, waar het eten niet duur is, maar wel erg eenvoudig en zonder groenten.
Na een zeer eenvoudig, doch voedzaam ontbijt- met oud bruinbrood- gaan we welgemoed op pad. Het is een beetje heiig, maar al gauw komt de zon erbij en lopen we weer te genieten. Een deel van onze bagage hebben we achtergelaten op ons logeeradres, zodat we vandaag 'licht' lopen. We lopen weer over de Ravel, het vroegere jaagpad langs de Maas, een prachtig pad!
Onbegrijpelijk dat de meeste pelgrims het lange-afstands-pad dwars door de Ardennen nemen: op-neer, op-neer en dan ook nog links-rechts-troelala! Dat deden pelgrims vroeger toch ook niet? Die namen de kortste route van hun huis naar Jerusalem, Rome of Santiago. Ze gingen heus niet voor de lol een paar flinke heuvels beklimmen of rotsen op klauteren als het niet nodig was.
Langs een rivier lopen heeft zo-ie-zo voordelen, je kunt bijvoorbeeld niet verdwalen, je komt meer dorpen en stadjes tegen en dus ook meer winkels en restaurants en niet te vergeten: bankjes.
Er is zoveel langs de rivier om van te genieten: huizen met prachtige tuinen, ganzen, zwanen en futen, zo nu en dan een binnenvaartschip, sluizen, bruggen en kastelen en niet te vergeten de prachtig begroeide heuvels en de rotsen waar soms bergbeklimmers op aan het oefenen zijn. De zon schijnt, het is zo'n 20 graden en er groeit en bloeit nog van alles.
In Profondville gaan we aan een tafel op een terras bij een restaurant zitten, om wat te drinken en een klein hapje te eten. Een strenge dame vraagt ons of we wel écht een maaltijd nemen anders mogen we daar niet zitten. We vragen de kaart en gaan intussen vast naar het toilet en dat is maar goed ook. De weinige goedkope gerechten die op de kaart staan zijn zgn. op en de rest is belachelijk duur. Sorry, dan maar niets!
In het mooie kerkje van Profondville staat Taizé-muziek aan. Zo rustgevend en mooi!
Hmm, ik zou ook wel via Taizé naar Santiago willen. Een beetje om, maar het wordt wel vaker gedaan, dus wie weet?
In de supermarkt en bij de bakker sprokkelen we onze lunch bij elkaar. Iets goedkoper dan op het terrasje en minstens zo lekker!
Om een uur of 4, in Annevoie-Rouillon, zoekt Lysan de bushalte, voor de bus terug naar Namen. Er blijkt om 5 uur een bus te gaan , dus we zorgen dat we op tijd bij de halte staan. Om 5 uur komt er inderdaad een bus, maar die is buiten gebruik -hors service- en er komt pas 20 min later een bus naar Profondville, die hier volgens de bordjes niet hoort te stoppen. De chauffeur zegt dat het 3.40 euro kost naar Namen. Lysan betaalt met een briefje van 5, waarop hij zegt geen wisselgeld te hebben. Sylvia betaald haar kaartje met kleingeld, maar hij beweerd nog steeds Lysan niet terug te kunnen betalen. Waarop Sylvia, in het engels: nu wel, want ik heb met kleingeld betaald. Dit wordt door Lysan nog eens in haar beste schoolfrans herhaald, waarop hij 1,60 voor haar neersmijt en tegen Sylvia zegt dat zij nog niet heeft betaald. Als Lysan zegt dat we alles betaald hebben, schreeuwt hij keihard: no, no, no en scheurt weg. Er zit nog één andere passagier in de bus, maar die stapt uit bij de volgende halte en daarna leeft hij zich helemaal uit.
Gelukkig komen we heelhuids in Profondville aan, waar we overstappen op de bus naar Namen. Op ons logeeradres blijkt Annie onze kamer gerestyled te hebben in onze afwezigheid. We zeggen maar niets en gaan naar de Chinees, waar het eten niet duur is, maar wel erg eenvoudig en zonder groenten.
Abonneren op:
Posts (Atom)