Vervolg Sarzay

Nog steeds dag 71/  zondag 17 april

Op de kaart zien we dat we eerst een stukje van de officiële route moeten lopen en daarna rechts afslaan om in Sarzay te komen.
De route wordt aangegeven via een modderig pad, dat eerst langzaam naar beneden en daarna steil omhoog loopt.

Ergens halverwege worden we belaagd door twee honden.
Een flinke bruine vuilnisbakkenrashond, die hard blaft en opdringerig is, maar geen kwaad in de zin heeft en een Snauzer, of hoe zo'n beest mag heten, die dreigend gromt en om ons heen springt met ontblote tanden.
Hoewel we dapper: Af , Allez en Ga naar je baas roepen, worden we er toch niet erg blij van. Ondertussen moeten we ook nog tegen de natte, steile helling op zien te komen. Dat is zonder honden al lastig genoeg!

De pelgrimsroute wordt nog steeds aangegeven, maar heel anders dan in het boekje.
In ons 'Pelgrimsweg van Vezelay-boekje' loopt de route niet door Sarzay!

We lopen een eindje terug en vragen de weg aan een jonge man, die bij zijn huis bezig is: doorlopen tot de watertoren en dan links naar beneden de kronkels volgen, dan naar rechts en dan ben je op de weg naar Sarzay!

Bij de watertoren gaan we op een stoepje zitten om even uit te rusten en een klein hapje te nuttigen, maar het is er zo koud en winderig, dat we al gauw weer -met moeite vanwege de spierpijn- opstappen.

Beneden aan de steile kronkelweg, kijkt Lysan voor de zekerheid op de kaart die Hylke (husband) voor haar op haar mobieltje heeft geladen. Met behulp van de GPS zien we precies waar we zijn.
Dat helpt!
Maar er lijkt geen einde aan de weg te komen.

Eindelijk: daar is het!
Een machtig middeleeuws kasteel met bijgebouwen en in één van die gebouwen is het B&B
 'Le Chateau'.
Een grote zwarte hond rent ons blaffend tegemoet. 'Il n'est pas mechant' roept de kasteelheer en daar vertrouwen we dan maar op.

De heer des huizes begroet ons met een ouderwetse handkus en een knix en wijst ons onze kamer met  een lits-jumeaux, douche en toilet.
We zijn allebei totalos en zeggen hem dat we erg moe zijn.
De spieren in onze benen protesteren luid, vooral bij zitten en opstaan.

We regelen een bed voor de volgende dag in Cluis, daarna douchen we en wassen onze kleding.
We gaan eten in restaurant 'Le Chateau' in Sarzay, waar we een tafel voor het raam hebben met uitzicht op het kasteel. Het ziet er prachtig uit in de avondzon en we genieten van een goede maaltijd: als voorgerecht een salade, daarna parelhoen en toe koffie met (Lysan) cognac.
Heerlijk we komen weer helemaal bij!

Als we tegen half 10 bij het kasteel terug komen, is de poort gesloten! Wat nu?

We zien in het donker niet of er ergens een bel zit, dus er zit niets anders op dan hard : Allo, allo, te roepen.
 Dit keer zijn we blij met een hond die aanslaat. Er komt een mevrouw in nacht gewaad en duster naar de poort. Ze is verbaasd ons te zien. Haar man had gezegd dat wij zo moe waren dat we meteen naar bed waren gegaan.
We vinden het fijn dat we niet voor de poort hoeven te slapen en gaan -nu wel- direct naar bed.