Alweer een nationale feestdag! Dit keer vieren de Fransen Bevrijdingsdag. Ze zijn net een paar dagen na ons officieel bevrijdt: 8 mei 1945. In het huis van onze gastvrouw staat een goed ontbijt voor ons klaar. Na het eten nemen we afscheid en lopen terug naar Orainville, waar we de route weer oppakken. In het portaal van de kerk rusten we even uit en halen onze poncho's tevoorschijn. Het regent nog niet zo héél erg hard, maar wel doordringend. Via Bermericourt lopen we naar Loivre. Intussen gaat het steeds harder regenen. We zijn blij als we een bar vinden die open is. We hangen onze druipende poncho's op stoelen en nemen koffie. Een oudere Franse dame spreekt ons aan. Ze heeft daarnet het café gekocht, omdat ze volgens eigen zeggen niets te doen had. Ze had ooit een zaak in brocante en verkocht goed, vooral aan Nederlanders. Omdat er de laatste tijd nog maar weinig animo was, zocht ze iets anders en had dus deze bar gekocht. Vanaf Loivre loopt het pad langs het kanaal tussen de Aisne en de Marne.Er zijn hier veel sluizen en we zien een paar schepen die zo groot zijn dat het millimeterwerk is om ze de sluis door te krijgen. Er zijn langs deze kanalen geen sluiswachters. Ongeveer 100 meter vóór de sluis hangt een stang boven het water met een trekkoord eraan. De vrouw staat aan het roer en de schipper op de voorplecht. Hij trekt aan het koord en tegen de tijd dat het schip bij de sluis is, staat de sluisdeur open en kan het schip er in. Er kan altijd maar één schip tegelijk in de sluis en ze kunnen elkaar in het smalle kanaal ook maar nét passeren.
Het houdt op met zachtjes regenen en we verlangen naar een warme hap! Volgens het routeboek moeten er in Courcy een winkel en een restaurant zijn, dus wijken we even van de route af om daar heen te gaan. We lopen door beekjes en waterplassen, auto's spatten ons nat en we krijgen honger (in de bar in Loivre was niets te eten), maar onze omweg brengt niets op. Het is een 'jour de fête', dus alles is gesloten. In het dorp staat een groot bus hok, met twee bankjes, zodat we droog kunnen lunchen en achter het bushokje plassen! Nood breekt wetten!
Het wordt al een beetje lichter en het regent niet meer zo héél erg hard, maar we hebben geen zin om de weg terug te lopen naar het kanaal. Op de kaart zien we een landweg, die een stuk afsnijd, dus lopen we welgemoed de velden in. Lysan kijkt op een gegeven moment of er soms iets mis is met haar stok, want die glijdt steeds weg. Dan blijkt dat het pad uit vette, maar héél fijne klei bestaat. Bij iedere stap blijft er een laag onder je schoenen zitten, waardoor we wel drie kilo per 100 meter extra ballast meezeulen. Het zit op 't laatst niet alleen onder onze schoenen, maar zo ongeveer tot ons middel. Daar staat dan weer tegenover dat de zon doorbreekt en we twee keer van dichtbij een hert zien. Ook zien we Reims al van veraf liggen. In de buitenwijken van de stad nemen we de bus naar de kathedraal. We hebben zo'n 20km gelopen en houden het voor gezien vandaag.
In de kathedraal staat de dame van het Franse genootschap van St. Jaques ons zenuwachtig te woord. Ze is wanhopig aan het rommelen in haar papieren en rebbelt intussen tegen ons en tegen een collega. We moeten allerlei vragen beantwoorden en pas na veel gedoe krijgen we ons stempel en gaat ze het centre international de sejour voor ons bellen. Ze reserveert niets, maar vraagt alleen of er plaats is, blijkt later. We lopen door de mooie kerk en bewonderen de ramen van Marc Chagall. Er is ook een expositie met mooi houtsnijwerk en schilderijen. In het Centre krijgen we een kleine kamer met twee bedden en een douche -het toilet is op de gang- voor 2personen, 2 nachten, inclusief ontbijt voor 73,50. We richten ons in en frissen ons op en gaan dan weer de stad in om een restaurant te zoeken en nog even van de zon te genieten. Op een terrasje drinken we een glas witte wijn, waar ongevraagd een bakje nootjes bij wordt gezet. Daarna zoeken we een restaurant waar we binnen zitten maar voor het raam en van de mensen kunnen genieten.We delen een voorgerecht: een salade met een warme geitenkaas, dan eten we zalm met oriëntaalse rijst en toe een gedeelde taartpunt met zwarte bessen.
Op de terugweg kijken we nog even naar het 'Grand Spectacle du Lumiere'. Een soort lichtspel, zoals op het Gouds stadhuis met kerst, maar dan op de kathedraal! De gewoonlijk prachtig verlichte kerk wordt mismaakt door er de afschuwelijkste kleuren op te projecteren. Als we de brug overgaan naar het Centre, zien we in het verre westen pikzwarte wolken waaruit spectaculaire bliksemflitsen komen. Het is laat geworden, we gaan douchen en naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten