's Ochtends vroeg staat Peter in z'n blootje zijn onderbroek te verwisselen in de kamer, terwijl de badkamer 1 deur verder is. We houden ons dus maar even slapend tot hij is vertrokken.
We zullen hem vanavond in Captieux weer ontmoeten. Hij heeft beloofd een plekje voor ons vrij te houden.
Omdat de gewone pelgrimsroute gesloten is, moeten we via een omleiding Bazas uit lopen en dat kost even wat moeite. Daarna lopen we op kleine landweggetjes door een prachtig landschap. We eten ons 'seccond breakfast' bij de watertoren. Onderweg zien we veel paarden, waarvan 1 met een schattig, springerig veulentje en ook heel lichte, bijna witte, roofvogels. In Bernos-Beaulac verdwijnt L. weer even achter een zijdeur van de Mairie.
Daarna lopen we via een brug over een brede beek het bos in. Dit is Les Landes: zandpaden met bloeiende heide, koningsvarens en grove dennen met zo hier en daar eikenbomen. Het pad is net een duinpad, van wit, mul zand. Mooi om te zien, maar erg vermoeiend lopen. Als we aan het einde van het bospad komen, zijn ze bomen aan het omzagen en moeten we de laatste 5 km in de gloeiende zon langs een drukke weg lopen. Als we eindelijk bij de houten eekhoorn naar links kunnen, is ons water op, de laatste nectarines zijn verorbert en zelfs het doosje Smintjes is leeg. Totaal uitgedroogd en vermoeid komen we Captieux binnen lopen. Wanda ziet nog ergens op een tafel zakjes muesli liggen met een kaart erbij: voor pelgrims en neemt er 2 mee.
In onze pelgrimsherberg, die zich achter het postkantoor bevind, blijken behalve Peter nog twee mannen te zijn: Philippe uit Luxemburg en John uit Canada. John was met een Nederlandse vrouw uit Heerlen getrouwd. Zij is aan kanker gestorven en John loopt vanuit Heerlen voor het kankerfonds. Philippe is sinds een half jaar met pensioen en heeft zijn draai nog niet gevonden. De mannen slapen in de grote kamer en wij hebben een kleine kamer met 1 stapelbed. Terwijl wij het gewone riedeltje afwerken van bedden opmaken, douchen en kleding wassen, zijn de mannen naar het dorp om te borrelen en boodschappen te doen.
Als zij terug zijn gaan wij op pad. Onderweg voelt L iets knappen en zit haar sandaal vol nattigheid. Het blijkt dat een blaar onder haar kleine teen is open gesprongen. Ze had niet eens gemerkt dat ze een blaar had!
Met de boodschappen lopen we terug, maar we wachten met koken tot de mannen klaar zijn in de keuken. We maken een salade van tomaten, olijven en avocado. Die eten we vast buiten aan tafel bij de mannen op. De champignonsoep komt almaar niet aan de kook op de enige elektrische plaat die het zou moeten doen. Als hij eindelijk kookt, kookt hij ook meteen over. Peter heeft nog een meloen, die hij in stukken snijdt en uitdeelt.
Onze Belg zegt dat hij morgenochtend heel vroeg vertrekt, maar dat hij ervoor zal zorgen dat wij niet wakker worden van hem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten