We zitten om kwart voor 9 beneden om te ontbijten. Lysan wil een croissant, maar er is alleen een donut. Oké, maar kan ik ook een broodje krijgen? Er wordt iets onduidelijks gemompeld, maar er komt geen broodje. Op het moment dat we met onze rugzakken op het pand willen verlaten, komt er een kokkin met een enorme tosti aan. Sorry, te laat en te groot!
Omdat we niet weer langs snelwegen willen lopen nemen we de omweg richting Astorga en gaan via rotondes en bruggen de wildernis in. Langs kleine, uitgestorven dorpjes met een flinke en erg koude wind tegen. We lopen nog steeds op een hoogvlakte van tussen de 800 en 1000 meter boven de zeespiegel. Het is een soort heidegebied met veel bremstuiken en zo hier en daar wat kleine bomen en stuiken. Soms ook een omgeploegd landje. De aarde is oranje-rood gekleurd. Het doet hier denken aan de Wuthering Heights van Emily Brönte!
We komen in een klein dorpje met een sjiek hostal, waar een heel aantal mensen aan het ontbijten is. Het ziet er heel luxe uit, maar voor 3 euro krijgt Lysan koffie, sinaasappelsap en twee lekkere broodjes. Wanda neemt alleen thee.
Daarna komt er kilometers lang niets, totdat we in het dorp komen waar we willen overnachten: Manzarife en de herberg: Casa de Jesus. We betalen 12 euro aan een vriendelijke jonge vrouw en krijgen schone lakens en slopen mee voor ons bed op de vrouwenslaapzaal.
We douchen, hangen onze was in de tuin en verkennen het dorp. We maken kennis met Paula uit Nieuw Zeeland en eten later het pelgrimsmenu met William, een Italiaanse Spanjaard, die hele verhalen verteld over zijn jeugd in Milaan, zijn verkering met een meisje uit Leiden en zijn leven nu in Bilbao. We eten groentesoep en gebraden kip met patat. Toe ijs of fruit. Onze hospita en haar zoontje schuiven ook aan en het kind moet laten horen hoe goed hij al Engels kan. Paula komt vragen of ze morgen met ons mee mag lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten